Door gedachten gedragen

ik pluk de dag niets is mij meer vreemd het geluk ligt altijd wel ergens net als verdriet we zijn als druppels in de mist aan ragfijne draden tot iemand je ziet

ik zoek het gat in de woorden 26 letters om te schrijven wat ik voel het ontglipt tussen de punt en de komma het is als muziek zonder noten macaber stil

  het voelt als een cocon maar soms is het er niet pluis het kraakt en piept in de nacht alsof het spreekt soms hard soms zacht je mag erin wonen zolang je wilt maar behandel haar wel met liefde, mild want een huis is niet zomaar een huis

felgele muren omsluiten haar  in het midden druppelt warm water in de oude granieten wasbak geurloze bloemen in de vensterbank voeten die de koude vloer aanraken gevoelloos als van een ander het kussen komt nog bij van de diepe slaap op het eenzame eenpersoonsbed teruggetrokken door beklemming en angst staat het water op rand van overstromen achter twee zwarte ogen ze moet vandaag nog leven in notendop morgen zal ze trachten rechtop te staan 

Naar aanleiding van het bericht dat bepaalde scholen eisen dat ouders een verklaring moeten tekenen en afstand moeten nemen van de homoseksualiteit van hun kind willen ze daar terecht kunnen. Blauwe lippen ik loop hier in vrijheid met mijn hoofd op slot de woorden die nog gesproken moeten worden blijven hangen de waarheid is te luid om onder ogen te zien ik hou ze nog even bij me tot de verlamdheid over is het blauw van mijn lippen weer zachtroze kleurt het vel van mijn lijf weer glad voelt er is kaalslag ontstaan in de woorden van begrip als ik straks in de luwte loop zal ik spreken in vertrouwen

https://www.facebook.com/348742038590524/posts/2035066843291360/

 wat doet zij  daar ergens tussen Zuid en Noord waar ze tijdloos  mensen kan gade slaan diep weggedoken in donkere tunnels  waar thuislozen verscholen leven  en ongedierte sluw sluipt ze verlangt naar vrijheid  in kleurenblindheid blanke straten en open blikken op diversiteit, schijnwerpers gericht  op weggekropen gebrek  dampende soepketels  voor de nachtbrakers bij het ochtendgloren   valt het zachte licht op  haar betraande wangen

je weet hoe het gaat die roddels en halve waarheden op het laatst is het onduidelijk waar het nu echt over gaat   maar de buurvrouw van drie deuren verder zei “heb je het al gehoord ? de buurvrouw van vijf deuren verder heeft een tomaat gesmoord”   rond en rood lag ze in het schap klaar voor op de boterham in de soep of als tomatensap   de buurvrouw adopteerde haar ze mocht nog even schuilen in de groentenla   na enkele dagen werd ze opgepakt door buurvrouwshanden ze zou nu in de bouillon van de soep belanden   haar droom werd ruw verstoort ze belande tussen wortels, uien en paprika en werd langzaam gesmoord    

ik voel de spatten van de zee de wind die  mijn haren draagt ik wacht op aangespoelde liefde de herinnering die langzaam vervaagt misschien droogt de zee wel geleidelijk op vind ik je  gestrengeld tussen zand en wier wrijf ik het zand uit je ogen zoen ik het  zout van je lippen misschien… dan hou ik je hier

je kijkt naar de zee je kijkt naar de wolken je kijkt naar de golven je kijkt naar de bomen je kijkt naar de takken je kijkt naar de namen je kijkt naar de mensen je kijkt naar de wolven je kijkt naar de wensen je kijkt naar de pijn je kijkt naar de illusie je kijkt naar de schijn je kijkt naar de lichtkogels je kijkt naar de rookgordijnen je kijkt naar de nachttrein

 Optreden op 29 september 2020 bij Podium Waanzinnen in Spijkenisse. Ik bracht een gedicht dat over de Halloween ging met het oog dat het alweer snel oktober is. Halloween ontsteek de vuren  kwade geesten komen eraan heksen vieren feest bloed kleurt de straten op deze dag zie je hun bestaan een nieuw jaar komt eraan de oogst is binnen donkere tijden breken aan dwalende geesten uit de onderwereld ontkennen niet meer hun bestaan ze zullen je meevoeren naar het dodenrijk branden tot in de eeuwigheid je ziel voor altijd  kwijt ontsteek de vuren kwade geesten komen eraan

de wind haalt langzaam adem oefent voor een latere storm peren in het gras zoemende wespen dauw dat schittert als parels  bij het prikken van de dag blad verzameld aan de tenen van de koning van het bos zichtbare takken grijpen naar schaduw die schuil is gegaan  de herfst is gekomen.

ik aanschouw  de veranderingen van het licht die elkaar snel opvolgen dan keer ik terug tot de alledaagse orde al die jaren was ik de bewaker van de zee de aantrekkingskracht van het zilte water de kracht van de golven het alles  verwoestende beest de rimpelingen van het water speelde met mij maar eens zal  ook ik verdwijnen waar de stroming mij brengt of de zonsondergang mij achterlaat

In gedicht van de week van o-o-go 51( tijdschrift van De Reizende Dichters) Kakement Ik zong zijn lof als nadorst opzoek naar het hogere. Ik zong braaf, onwetend in het wit gehuld maar wel in hoge sferen en altijd met brandend licht door mist omhuld. Lange gewaden besmeurd met rode wijn en broodkruimels van alle dagen wachten op de beloning van de dag. Vaak voelde ik me bekeken en was het leed voelbaar op de kansel. Ohh ik voelde zijn pijn, zijn schreeuw om hulp. Oh vader, oh moeder leef zoals je altijd leefde en kniel voor de beerput. Laten we uitgummen of zwijgen tot het einde der dagen, het kinderleed helen en wachten op een beeldenstorm. Maar fluisterend op weg naar ouderdom en wijsheid sprak ik licht genezende taal. De taal van zachte matrassen en oude lijven en helende doeken, fragiel als mozaïek. Zwijgen en een vinger op de zere plek. Sterven deden ze nog net niet, laatste lichtsintels langs het hemelgewelf. Hele talen verdwenen in de poëet, werkwoorden, tegengest...

Ze spelen ons liefdeslied niet meer ze zijn de woorden allang vergeten maar ze staan gedrukt in onze harten haar huid zo zacht, zo zwoel zijn huid zo hard, zo warm liefde vergaat niet door ouderdom rimpels of grijze haren want bij het aanslaan van de juiste snaren spelen we weer mee https://youtu.be/-ncIVUXZla8

Dit was mijn bijdrage voor het juli-gedicht t.g.v. het digitale Poëzie als Zeewind dat plaats had moeten vinden maar vanwege de coronabeperkingen ditmaal nog niet gehouden kon worden. blauwe luchten iedereen vliegt uit ik lig al in vakantieland in een ligstoel en bestel cocktails met zwoele namen ik koester onder de warme stralen fantasieën dagdromen zomerse zinnen goddelijke gerechten bij ondergaande zon ik zucht en mijmer nog even door als ik straks weer thuis ben schilder ik gewoon nog even met wat woorden

je wilt het niet geloven nog mooier was de herinnering dat ik vanochtend loom mijn ogen opende en de geboorte van het oosten bekeek nog mooier was de herinnering aan het smeltend vuur uit hete vulkanen de met sterren gevulde nacht wij hadden geen geheimen over de littekens bedekt alleen het doven van de nacht en stelden wij lichtjaren uit

mag ik weer eens met je praten mijn wijze oude vriend het geluid van innerlijke stilte dreigt te verdwijnen stemmen sissen, praten zonder te luisteren de nacht kruipt langzaam binnen het gif van dwazen in neonlicht grijze wolken in stille straten ik hunker naar druppels in het lentelicht waar woorden vallen als stille regen een echo van niets dan stilte

zij had gehoopt verdoofd, gelooft geleefd, gebeefd kuis ondanks ruis geschreeuwde pijn die er niet mocht zijn ze had spijt… kwijt zij had zichzelf verloren in hoop, paniek in wordt wel beter ze had spijt… kwijt

Een nieuw project! Een briefkaart: Samenwerking tussen Marlies Verda (kunstenaar en Magda Haan dichter) www.marliesverda.nl https://magdahaan.blogspot.com/ Kaart te verkrijgen via bovenstaande site van Marlies Verda en via magda54.mh@gmail.com voor € 2,00 neem ook eens een kijkje op Instagram: quarantainewerkinopdracht en op  https://www.facebook.com/GedichtensiteVanMagda/

Als ik koprollen maak over de woorden Vrijheid, Vrede en Verdraagzaamheid dan ben ik blij dat ik lenig ben en vier deze dag huppelend en net als een papaver waai ik op de vrije wind

                                                              het zand voelt nog warm in dichtgeknepen handen ze mist de verkenning van de waterwegen van haar hartstocht hun minnespel in zomerzand de zon brandt op hun blote lijven dansen in zee bij ondergaande zon schuim en zand tussen de tenen handen die overgaan in genot prikkels langs haar  benen de lieve woordjes, beloftes op de golven van het spel haar ogen wijken zeevlam stijgt op het zand ontglipt aan haar vingers kunstwerk: Marlies Verda gedicht: Magda Haan

op het vlakke land heerst nu stilte koolzaad geurt op de noordoostenwind gras groeit bijna zichtbaar bestrooid met madeliefjes door zachte meiregen die de aarde openscheurt gordijnen die open gaan dromerige ogen in een wereld die zacht ontwaakt nestjes zijn gevuld binnenkort vliegen ze uit er heerst geen gevaar de stormen zijn aan banden gelegd tot nader bericht

op verzoek Niels Snoek 16/04/2020 Nieuws Lowie van Eck schreef ons onlangs: Sinds dit schooljaar heb ik een eigen klas (groep 3/4). Elke week maak ik een weekkrant voor mijn groep nu de leerlingen thuiswerken. Vorige week heb ik ze gevraagd om een tekening te maken van een droom die ze het allerliefst willen dromen. Zouden jullie het leuk vinden om gedichten te maken bij kindertekeningen? Lijkt mij wel leuk om er elke week een te plaatsen in de weekkrant. Anneke de Klerk, Catherine van Vliet-Saivres en Magda Haan gingen er mee aan de slag: Zoete zusjes Ga je mee naar Hitland? Het gras is daar groener dan de bomen en de lucht blauwer dan de zon Ga je mee naar Hitland? Kom!! We picknicken op het paarse kleed en luister voor ik het vergeet, in mijn mand heb ik zoete zusjes, slagroomwafels en slurpsiroop brosse bananenkoekjes een hele hoop. Bolle chocoladerollen, bessensap pruimencak...