zondag 24 mei 2020
Stille regen
mag ik weer eens met je praten
mijn wijze oude vriend
het geluid van innerlijke stilte
dreigt te verdwijnen
stemmen sissen, praten
zonder te luisteren
de nacht kruipt langzaam binnen
het gif van dwazen in neonlicht
grijze wolken in stille straten
ik hunker naar druppels in het lentelicht
waar woorden vallen als stille regen
een echo van niets dan stilte
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
golven van het leven
aan de vloedlijn sta ik aanschouw de golven die groeien en groeien en vlak voor mijn voeten lijken op te lossen ik wacht op die ene
-
ook in de herfst zou ik ook mijn geliefde kunnen schrijven klaprozenvelden aanbidden op papier mijn rode rok kunnen laten zwieren oliebol...
-
De lucht is rood gekleurd de avond ligt op de loer De lucht met kou gevuld het ijs nog niet gebroken Het vogelhuis nog onbewoond ge...
-
Blij verrast dat mijn ingezonden gedicht geselecteerd is voor de bundel. proosten aan de frontlijn de horizon gilt naar alle tijden tijden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten