littekens die verborgen worden
met een eeuwige glimlach
vogels die altijd fluiten
de zon die altijd schijnt
de zwaluw die verborgen
is
de angst die altijd
heerst
voor spiedende blikken
tijd die haar omcirkelt
seconden die wegtikken
om echt te leven
boze dromen
die op komen dagen
slechts af en toe
doet ze ertoe
de tijd staat even stil
als woorden worden geboren
we verzamelen klanken
en avonturen die verder reiken
we voelen ons als kinderen
verlangend naar geurend gras
en bladeren aan de bomen
het is zo moeilijk uit te leggen
vlinders en zoete bloesem
Die oude
jas met zes knopen
een waar labyrint voor al je poppen
zoveel lagen waar
je iets in kon verstoppen.
een fluit
en foto’s en nog veel meer
de Prins en Prinses Sahara
de wijze dokter en Ali Baba
wat gingen ze tekeer
je bracht
blijdschap in de getto’s
redde kinderlevens onder de ogen
van het grote duistere gevaar
de wereld had jou vreselijk bedrogen
die jas met
een Jodenster besmeurd
vertelde vele mooie verhalen
over verborgen angst in diepe zakken
die naar bittere herinneringen geurt nu
© Magda
Haan
Geschreven n.a.v. het boek:
De poppenspeler van Warschau van Eva Weaver
ook in de herfst zou ik ook mijn geliefde kunnen schrijven klaprozenvelden aanbidden op papier mijn rode rok kunnen laten zwieren oliebol...
