Mozaiek: Kim Ewell
kleine stukjes ingelegd glas
kijken me zachtmoedig aan
de kleuren van haar leven
met hier en daar een zwarte gloed
rood getuigt van liefde
blauw van vrede en rust
oranje haar kracht
die langzaam is vervaagt
even is er de stilte
die zich vertaalt
in een onhoorbaar verhaal
ik streel haar kleuren
haar lippen vormen een kus
ik fluister wees gerust
luid klapperend
met hun vleugels
scheren twee jonge zwanen
over het nog met mist bedekte water
terwijl de hond ze kwijlend
gadeslaat met gedachten
die voor mij alleen maar te raden
zijn
en als ik haar aankijk
zie ik een blik die even haar
oorsprong verraad
ook nu gaan er dagen voorbij
met wisselend licht
van nacht en dag
zon en bewolking
droogte en overlast
van snel stijgende rivieren
nog niet zo lang geleden
toen we nog konden schaatsen
en ademen op bevroren glas
de lente lente was
de winters ijskoud
en nog van geen kwaad bewust
ontstond het verhaal
van stijgende rivieren
ondergelopen huizen
en opwarming van de aarde
heel sneaky zonder argwaan
stonden we al met de voeten
in de natte klei
praten, praten en praten
afspraken ja en nee
we doen misschien wel mee
weg met kolen, koeien en varkens
maar vaak blijft het bij praten
wakker geschud
door weggespoelde huizen
en rivieren door de oude steden
tellen de laatste minuten weg
van deze verspillende generatie
https://www.youtube.com/watch?v=xpvXFRQd6Qs
we hadden
geen rode rozen nodig
om de
vazen te vullen
we
schreven bloemenvelden vol
bij het
warme zomerlicht
ik mocht
altijd met je wiegen
soms was
de stilte
al genoeg
of
liefkozende woordjes
zacht gefluisterd
in mijn oor
we spelden
liefde
voor de
jaren die volgden
misschien is het
omdat de zee hebberig is
dat ik er naar verlang
misschien is het
dat de zee weet
van mijn dromen
misschien is het
dat de zee luistert
naar mijn zwijgen
misschien is het
dat de zee ruist
de golven rust brengen
misschien is het
dat de zee weet
ik ben ook maar een kind
littekens die verborgen worden
met een eeuwige glimlach
vogels die altijd fluiten
de zon die altijd schijnt
de zwaluw die verborgen
is
de angst die altijd
heerst
voor spiedende blikken
tijd die haar omcirkelt
seconden die wegtikken
om echt te leven
boze dromen
die op komen dagen
slechts af en toe
doet ze ertoe
de tijd staat even stil
als woorden worden geboren
we verzamelen klanken
en avonturen die verder reiken
we voelen ons als kinderen
verlangend naar geurend gras
en bladeren aan de bomen
het is zo moeilijk uit te leggen
vlinders en zoete bloesem
Die oude
jas met zes knopen
een waar labyrint voor al je poppen
zoveel lagen waar
je iets in kon verstoppen.
een fluit
en foto’s en nog veel meer
de Prins en Prinses Sahara
de wijze dokter en Ali Baba
wat gingen ze tekeer
je bracht
blijdschap in de getto’s
redde kinderlevens onder de ogen
van het grote duistere gevaar
de wereld had jou vreselijk bedrogen
die jas met
een Jodenster besmeurd
vertelde vele mooie verhalen
over verborgen angst in diepe zakken
die naar bittere herinneringen geurt nu
© Magda
Haan
Geschreven n.a.v. het boek:
De poppenspeler van Warschau van Eva Weaver
Wedstrijd De GLANS van de polder.
Er werden 42 gedichten ingestuurd. De jury koos de 20 mooiste. Deze worden opgenomen in de bundel ‘De GLANS van de polder’ en zijn te horen tijdens ‘Poëzie in de polder’, komende zomer in de Bonnenpolder. Te beluisteren via QR-codes
Samenstelling jury: Ton Brouwer en Ingrid Blok (KUnSTPLAATS), Magda Sosef (neerlandica), Annet Schipper (Cultuurscout HvH) en Jelle Ravenstein (gewezen stadsdichter Maassluis)
Mijn gedicht: Poldergeluk
laten we lopen
door de lege straten
we zijn abrupt vergeten
wie we eigenlijk waren
we overstijgen bezwaren
groeien vormeloos voorbij
het nu - dat schurend- overgaat
in dat - wat had- kunnen zijn
scheuren in wie wij toen waren
alleen maar verder lopen
tot we de stad verlaten
naar onontgonnen gebied
Mijn nieuwe bundel is uitgekomen met gedichten van 2020
te bestellen op haan135@kpnmail.nl
ik droomde al vaker
dat ik in een duinpad liep
op blote voeten die nog niet
gewend waren aan de zon
en het zachte hete zand
mijn schoenen met rood gekleurde
veters bungelden losjes mee
met de tred in mijn handen
liep ik hier gisteren ook al niet
en vorige week en het jaar ervoor
was het echt of een verlangen
muziekstukken tussen mijn oren
pianogeheimen geschreven voor mij
Magda Haan
Hoe mooi doelloosheid kan zijn
door vleugels uit te slaan op eigen domein
de tuin met achterstallig onderhoud
opeens een pluktuin wordt genoemd
op de koffie bij de buurvrouw een meidending
de specht van vorig jaar het nest herbruikt
supermarktkarren getrokken
door ogen met een eigen spreektaal
teruggeworpen op eigen creativiteit
de boekenkast eindelijk afgestoft
titels ontdekt en herlezen
Je mag drie keer vallen
het haar in een staart doen
roepen in de verte waar
ganzen je overstemmen
je mag aardappelen schillen
ongeschild is beter zeggen ze
het vlees eerst plat slaan
maar liever zie ik ze grazen
je mag zoenen in de duisternis
en neuriën in het ochtendlicht
je mag alles zolang je jezelf
maar niet mist.
mijn tegendraadse schoenen
zijn altijd dwars in hun doen
ze zuchten, bluffen, puffen
de enige manier waarop
altijd de wereld op zijn kop
in de schoenenkast
voelen ze zich niet thuis
te gewoon, te hoog
te laag, te bekrompen
het is daar niet pluis
maar ik heb heuvels beklommen
gestrompeld in ijskoud water
ze hebben me altijd gebracht
waar ik wilde, meer dan ik
ooit had verwacht
nu zijn ze al wat versleten
en wat milder in de loop
dan loop ik nu maar wat minder
maar ze zijn voor geen geld te koop
