Door gedachten gedragen

zoveel regels zoveel jaargangen brieven vol met hartstocht en eindeloze jubelzangen ze heeft je gevonden maar nog steeds niet hier haar berusting uitgesproken op zacht liefkozend papier ze rust nu op mijn vingers als een troostzoekend dier

stilletjes aan ben ik wat milder gaan schrijven de punten laat ik vaker achterwege komma’s komen nog sporadisch voor soms ontsnapt er wel eens een dikke of kromme vlegel die zet ik dan vast met dubbele punt niet dat het er echt toe doet het niet meer alles geloven is het enige wat moet Magda Haan