n.a.v. het boek van Connie Palmen
De wetten
Je vertelde mij over de sterren en mijn ziel
liet me dromen en in de sterren geloven
maar je raakte de weg kwijt in het heelal
en overleed in een diepe kloof door een val
mijn pennen waren mijn grootste bezit
uitlenen deed bijna lichamelijk pijn
ondanks je val voor mijn voeten
zo dichtbij en toch altijd een mythe
Ik bleef maar naar je kijken
dagen, uren, van bovenaf
naar je colleges, je fascinerende taal
bang om het te laten blijken
Het celibaat had zo zijn wetten
misschien was lelijkheid een ervan
ik overtrad bijna mijn eigen grenzen
en walgde ervan
Door jou was ik veilig
voelde ik mij bijzonder en mooi
lagen in dagen en nachten
gestrengeld in eb en vloed
ik was voor jou een mysterie
een orakel, de ongrijpbare liefde
dodelijk bijna en toch
begrepen we elkaar
Ik was mezelf kwijt
de waanzin heeft mij bereikt
ik moest een vrouw zijn
en gaf mezelf bloot
en God dan?
© Magda Haan
26-11-2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten