n.a.v. het boek van Connie Palmen De wetten Je vertelde mij over de sterren en mijn ziel liet me dromen en in de sterren geloven maar je raakte de weg kwijt in het heelal en overleed in een diepe kloof door een val mijn pennen waren mijn grootste bezit uitlenen deed bijna lichamelijk pijn ondanks je val voor mijn voeten zo dichtbij en toch altijd een mythe Ik bleef maar naar je kijken dagen, uren, van bovenaf naar je colleges, je fascinerende taal bang om het te laten blijken Het celibaat had zo zijn wetten misschien was lelijkheid een ervan ik overtrad bijna mijn eigen grenzen en walgde ervan Door jou was ik veilig voelde ik mij bijzonder en mooi lagen in dagen en nachten gestrengeld in eb en vloed ik was voor jou een mysterie een orakel, de ongrijpbare liefde dodelijk bijna en toch begrepen we elkaar Ik was mezelf kwijt de waanzin heeft mij bereikt ik moest een vrouw zijn en gaf mezelf bloot en God dan? © Magda Haan 26-11-2022