nomade

vanavond wil ik lopen

in de schaduw van de maan
de nacht om me heen slaan
de schemering zijn in het donker
het stof onder mijn voeten
dwarrelt in het maanlicht
en valt zacht op de stille graven

de nacht is mijn doodgezwegen vriend

maar ook de liefde die niet besproken wordt

hier treft de zomer de winter

het voorjaar de zomer
en worden wensen vervuld
bliksemslagen en tsunami
raken doel, de sfeer geladen

de muren breakdancen met elkaar
en de grond is opeens de dansvloer
marionetten zonder touwtjes
spelen de ster in hun eigen show
wanneer ik mijn mond open
spreekt mijn tong een andere taal
letters zijn als een nomade
een eigen weg gaan leiden

woorden verbrokkelen
dan is het zwart
zwarter dan de nacht

zonder haar sterren, en de maneschijn

de realiteit maakt me wakker
mijn gezicht vertoont milde tinten van de maan

© Magda Haan