dampend
heb je de koeien
weg zien glijden
in de wolken van
mist
hoe hun poten
vanzelf verdwenen
in een witte wolk
geweven
hun adempluimen
versmelten
dampend met de mist
zodra de koppen
neergaan
© Magda Haan
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
lijnen
De wandeling brengt mij naar een open vlakte waar sloten lange lijnen trekken en treinen voorbij zoeven van hier naar daar. Tijdschema’s...
-
Prozagedicht. Brood en wijn Een poging tot het verkrijgen van een tafeltje aan het strand. Van verre is duidelijk dat dit hoog...
-
opgedroogde tranen verdriet verankerd in somberheid en depressie opgesloten in duisternis deuren gesloten door eenz...
-
ik pluk de bloemen niet voor u niet voor mij misschien voor de anderen met lege handen of de harteloze ijskoud bloemen met wit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten