nu de narcissen
zijn wakker geschud
door vroege geluiden
en prikkend daglicht
de tijden niet meer
kloppen om te juichen
doen ze nog even
hun ogen dicht
aan de vloedlijn sta ik aanschouw de golven die groeien en groeien en vlak voor mijn voeten lijken op te lossen ik wacht op die ene
Geen opmerkingen:
Een reactie posten