zondag 28 juli 2019

Onbestaan


Als de kaarsen langzaam doven
gedachten en herinneringen gesproken
van jong en oud, van toen en nu
in snikkend verdriet
blijf ik nog even bij je staan

Als jouw muziek langzaam versterft
de laatste stappen verdwijnen
uit de overvolle zaal ...
blijf ik nog even bij je staan

Stilte is hoorbaar
maar ik hoor taalloos je stem
Lief ontwaak in je onbestaan!
en voel je lippen
op mijn wonden.



-

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)

golven van het leven

  aan de vloedlijn sta ik aanschouw de golven die groeien en groeien en vlak voor mijn voeten lijken op te lossen ik wacht op die ene

  • (geen titel)
      ook in de herfst zou ik ook mijn geliefde kunnen schrijven klaprozenvelden aanbidden op papier mijn rode rok kunnen laten zwieren oliebol...
  • Anti-Kraak
      De lucht is rood gekleurd de avond ligt op de loer De lucht met kou gevuld het ijs nog niet gebroken Het vogelhuis nog onbewoond ge...
  • Poempata jury
      Blij verrast dat mijn ingezonden gedicht geselecteerd is voor de bundel. proosten aan de frontlijn de horizon gilt naar alle tijden tijden...