zondag 28 juli 2019
Onbestaan
Als de kaarsen langzaam doven
gedachten en herinneringen gesproken
van jong en oud, van toen en nu
in snikkend verdriet
blijf ik nog even bij je staan
Als jouw muziek langzaam versterft
de laatste stappen verdwijnen
uit de overvolle zaal ...
blijf ik nog even bij je staan
Stilte is hoorbaar
maar ik hoor taalloos je stem
Lief ontwaak in je onbestaan!
en voel je lippen
op mijn wonden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
De tijd, de tijd, is de oliebollentijd weer voorbij? tempus wat als het water stilstaat de bron opgedroogd in krakende aarde zichtbare gr...
-
ook in de herfst zou ik ook mijn geliefde kunnen schrijven klaprozenvelden aanbidden op papier mijn rode rok kunnen laten zwieren oliebol...
-
Blij verrast dat mijn ingezonden gedicht geselecteerd is voor de bundel. proosten aan de frontlijn de horizon gilt naar alle tijden tijden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten