Onbestaan

Als de kaarsen langzaam doven
gedachten en herinneringen gesproken
van jong en oud, van toen en nu
in snikkend verdriet
blijf ik nog even bij je staan

Als jouw muziek langzaam versterft
de laatste stappen verdwijnen
uit de overvolle zaal ...
blijf ik nog even bij je staan

Stilte is hoorbaar
maar ik hoor taalloos je stem
Lief ontwaak in je onbestaan!
en voel je lippen
op mijn wonden.

tranen

zie ik mijn boom huilen
of is ze in de rouw
moet ik het nog even aankijken
of zoeken op internet

de bomendokter bellen
een diagnose laten stellen
gaat ze ons binnenkort verlaten
komt het door de hitte
haar wortels uitgedroogd

of het gekrakeel van de vogels
het voortdurend zwart wonen
door merels en mussen
heeft ze ons gedoogd

moet ik tegen haar praten
of in omhelzing troosten
of gewoon met rust laten
elke dag haar tranen rapen

Zout op je lippen

Kijk niet naar de letters

maar naar mijn woorden

luister niet naar mijn zinnen

maar open mijn boek

raak het verhaal niet kwijt

in de zoektocht naar jouw waarheid

ruik de zonnebloemen

op de velden in het land

van lavendel en stokbrood

luister naar het water

en zoek de bron

meanderend door het landschap

die uitmondt in de zee

glinsterend in de avondzon

voel op je lippen

het zout van mijn lichaam

in de glooiingen

waar jij en ik samen smelten.

Bij het tijdschrift o-o-go 47 van De Reizende Dichters mocht ik ditmaal het cover-gedicht schrijven, thema 'dichter bei elkaar'. Hier wordt de dichterlijke beschreven en toegepast.