Door gedachten gedragen

ik pluk de bloemen niet voor u niet voor mij misschien voor de anderen met lege handen of de harteloze ijskoud bloemen met witte of rode harten die kunnen vullen en ontdooien boeketten met liefde zonder eigenbelang en geduld ik pluk de bloemen niet voor u niet voor mij misschien voor de anderen achtergebleven in oorlogsgebied of wachtend op een vergunning ik pluk de bloemen © Magda Haan

mijn oog mijn donkerbruine oog   mijn westelijk aan de zee gelegen oog   mijn ziende blind oog  mijn dichtgeknepen oog in de avondzon mijn alziend oog in deze gesloten wereld mijn blanke huid oog en ontkende discriminatie oog mijn autochtone oog in een buitenwijk mijn oogje dichtknijpen oog mijn doorn in het oog en bebloed hart mijn oog van de bovenwereld mijn oog wil ook  wat bij schoonheid mijn strafbare oog als ik wegkijk mijn uit het oog uit het hart oog mijn gekwetste oog bij onrecht mijn verloren oog in mijn binnenzak mijn versplinterde oog op grijs beton mijn blote oog  op een naakte bladzij mijn blinde oog uit het oog verloren verloren oog blind blind verloren oog blind © Magda Haan

als kind liep ik met mijn pop in dromenland wij namen snoepjes en limonade mee en een flesje water voor later we waren niet bang dat we zouden verdwalen want zij wist de weg het was moeder en poppenkind grotere liefde kenden ze nog niet nadat we door de velden hadden gelopen begon het poppenkind te huilen ze had heimwee naar haar poppenstoel en het kinderservies we namen een grote slok water en bewaarden deze reis voor later © Magda Haan

mag ik met je branden of is jouw passie al gedoofd laten we het vuur warm stoken en grenzen verleggen in trance het vuur met blote voeten betreden ik ben jouw lucifer jij mijn zwaluw twee zwavelkoppen die heftig ontbranden of geduldig wachten op het juiste moment dan zal ik je verblinden hullen in zwavelgeur en samen opbranden tot as © Magda Haan

dat de zon zal ondergaan en nooit meer de aarde zal verwarmen de grond zal vergrijzen in duisternis en bomen en bloemen afsterven de atmosfeer vol met lijken en schimmelgeur het water niet meer beroerd zal worden door zonnestralen of vallend maanlicht dat de wereld verdoemt is door negatieve gedachtegang verspreid door zwartkijkers en doemdenkers nergens meer ‘onbevlekte’ zijn onbevooroordeeld en een eigen mening hebben dat de wereld zal vergaan door het stijgen van het water het broeikaseffect en het gebruik van de schatten van de aarde we verschrompelen door de zinderende hitte of leven als nomaden in ijzige kou dat alles blijft voorbestaan © Magda Haan