Voor onbepaalde tijd
In mij woont de poëzie voor onbepaalde tijd soms is ze erg aanwezig dan zeg ik … het is genoeg of wat meer teruggetrokken dan zwijgt ze in alle talen schuilt in kieren en anagrammen ontwikkeld vaak een eigen taal de wijzers van de klok draaien ze lacht huilt wikt weegt we lopen soms in zware stormen maar ze draait steeds met me mee ze houdt van boterhammen in een zakje fietsen met de zon op het gezicht het ruisen van de bossen in bomentaal de geur van rottend hout in lange lanen helpt me uit de brand als ik stuurloos ben of vogelvrij verklaard ze is mijn spiegel paraplu en mijn schaduw en mag hier altijd wonen tot de stilte zwijgt